Sunday, January 4, 2009

एक्लो म

म स्कुल पढ्दा सोच्ने गर्थेँ ' क्याम्पस भनेको स्कुल भन्दा धेरै ठूलो हुन्छ। त्यहाँ,यहाँभन्दा घेरै मिल्ने साथीहरु हुनेछन्। उनिहरुसँग मेरो सम्बन्ध राम्रो हुनेछ। म उनीहरूसँग खुलेर कुरा गर्न सक्नेछु । आफूले जानेको सिकाउनेछु र नजानेको सिक्नेछु। 'तर आज आएर त्यो सोचाइ गलत पाएको छु।

म आर.आर.मा पढ्दै छु। क्याम्पसमा पढ्न थाले देखि नै झन बढि एक्लो महसुस गर्न पुगेको छु। त्यहाँ ७५ जिल्लाका विद्यार्थीहरू पढ्छन्। प्रत्येक दिन नयाँ साथीहरू सँग हात मिलाई परिचय गरिन्छ , भोलिपल्ट विर्सिइन्छ। कतिपय एउटै जिल्ला र एउटै स्कूलदेखि धेरै साथीहरू आएका हुन्छन् उनीहरूको बेग्लै जमात हुन्छ। अझ कतिपयले त जिल्ला बासीको पुनर्मिलन स्थान नै क्याम्पसलाई बनाएको जस्तो भान पो पर्छ। म सबै जिल्लाका विद्यार्थीलाई साथी बनाउन खोज्ने तर साथीहरू सुरुमै जिल्ला सोधेर क्षेत्रीय पर्खाल लगाउन थालिहाल्ने। बेग्ला बेग्लै जिल्लाको छुट्टाछुट्टै झुण्ड। म परेँ आधा मकवानपुरे आधा काठमाडौँले, म कता जाने आफ्नो झुण्ड खोज्न ? काठमाडौंको झुण्डमा गए तिमी बाहिरका जस्ता छौ भन्ने। मकवानपुरको झुण्डमा गए तिमी त जिल्लाबासी होइन जस्ता छौ भन्ने। कुरा के भने मेरो जन्म मकवानपुर जिल्लामा भए पनि पढाइ भने सुरुवात देखि नै काठमाडौंकै। म आफ्नो जिल्ला सदरमुकाम अहिले सम्म नगएको मान्छे त्यसमाथि कक्षाका सबै लाई साथी बनाउन खोज्ने तर मेरो नजिक कोहि आउन नचाहने।

स्कुल पढ्दा सिमित साथी हुन्थे। आफुले नजानेको साथीलाई सोध्ने , साथीले नजानेको आफुले बताउने गरिन्थ्यो। क्यामपसमा कहिलेकाहीँ कक्षामा उपस्थित हुन सकिएन भने बर्बाद। एउटा साथीलाई 'गुरुले त्यसदिन के पढाउनुभयो? कुनै नोट छ?' भनेर नोट माग्दा 'खै म पनि आएको थिइन हिजो' भन्ने। अनि अर्कोलाई सोध्दा 'ला मेरो कपि त अर्को साथीले लगिरहेको छ, नत्र त तपाईंलाई नै दिन्थेँ म ' भन्ने। त्यसपछि अमिलो मन लिएर एक्लै टोलाउने। न मेरो कोही शत्रु छन् नत मिल्ने मित्र नै। साह्रै एक्लो पो भइयो त हो अहिले त।

No comments: