'मलाइ "पत्रिका" भनेर डाक्छन्'

मेरो नाम अजय मगर हो। म अठार वर्षको भएँ। तिनजना दाजुभाई मध्ये म माइलो छोरो हुँ। बुबा सानैमा बित्नुभयो। आमाले साहुको घरमा लुगा धुने, भाँडा माझ्ने काम गरेर हामीलाई हुर्काउनु भयो। हाल म पत्रिका बेच्ने काम गर्छु।

मैले कक्षा छ सम्म पढेको छु। झोछेँमा रहेको विद्दोदय स्कुल बाट मैले पढेको हुँ। त्यसताका स्कूलमा हाफटाइममा खाजा खानको लागि म केही पनि पाउँदिनथेँ। अरुले खाएको हेरेर बस्थेँ। मेरो स्कूल नजीकै ‘महानगर’ पत्रिकाको वितरण गरिन्थ्यो। हाफटाइममा त्यहाँ गएर अरुले पत्रिका बेच्न हिँडेको र पैसा कमाएको देखेपछि मलाई पनि त्यहि काम गर्न मन लाग्यो। यसबाट खाजा खर्च पनि हुन्थ्यो। वितरक दाइहरूले मलाई माया गरेर बाँकी (क्रेडिट) मा नै पत्रिका दिनु भयो। त्यस पछि पत्रिका लिएर एकछिन वरीपरि डुल्थेँ। पत्रिका सबै बिक्रि हुन्थ्यो। आफ्नो नाफा कटाएर बाँकी पैसा वितरकलाई दिन्थेँ र होटल गएर खाजा खान्थेँ अनि फेरी स्कुल जान्थेँ।

यसरी पत्रिका बेच्ने काम सुरु गरिएको थियो। पछि पछि भने पत्रिका बेचेर बढि पैसा कमाउनमा लोभ बढ्दै गयो। अनि त पढाइसढाइलाई गोलि मारी पत्रिका बेच्न मात्र दौडिन थालेँ। यो काम गरेको सात वर्ष भैसक्यो । यसरी पत्रिका बेच्दा – बेच्दा मलाई मान्छेले बोलाउने नाम नै कतिखेर कसरी ‘महानगर’ बन्न पुग्यो थाहै छैन। तपाइँहरू त पत्रकार मान्छे पढेर ठूला हुनुभयो। म पनि कहिलेकाँहीँ सोच्छु ‘मैले पनि सरासर पढेर गएको भए त केही राम्रै काम गर्न सक्ने हुन्थेँ होला।’ मलाई मेरो नामले डाक्दैनन् कसैले पनि, सबैले ‘ए पत्रिका! ’भनेर बोलाउँछन्। फेरी कतिपयले पत्रिका माग्छन् हेर्‍यो,हेर्‍यो लास्टमा केही पनि समाचार नै रैनछ भन्दै फिर्ता गर्छन्। अचेल त यो काम गर्दा गर्दा दिक्क लाग्न थालेको छ मलाई। लौन दाई हामीले गर्न सक्ने कुनै राम्रो काम पाईदैन भन्या तपाईको प्रेसतिर।
(कुराकानीमा आधारित)