Wednesday, January 14, 2009

सडकमा हामी



करिब दुइ साता अगाडिको कुरा हो । म नारायणगोपाल चोक, महाराजगंज पुगेको थिएँ । त्यहाँ यस्तो दृश्य देखियो – नेपाल यातायातको एउटा बस र एउटा मोटरसाइकल दुवै वसुन्धारातिर बाट आउँदै थिए । मोटरसाइकल सडकमा दायाँबायाँ नाच्दै आइरहेको थियो । त्यहाँ दुइजना युवाहरू चढेका थिए । एक्कासी नेपाल यातायातको बसले सो मोटरसाइकल लाइ धक्का दिन पुग्यो । तर मोटरसाइकल ढल्न भने पाएन् । बरू मोटरसाइकल साइडमा रोकि हेलमेट फुकालेर ति युवाहरूले हेलमेटले नै भकाभक बसका चालक हान्न पो थाले । यति हुँदासम्म सडक जाम भइसकेको थियो भने एकैछिनमा ट्राफिक पनि आइपुगे । बसका चालक पनि के कम उनले गालि गर्न थाले 'ए मलाइ चिनेको छस् तिमीहरूले तैंले के खोजेको हँ साला, आफैं नचाउँदै हिँड्ने अनि मलाइ दोष दिने । आइज साला राँड........... ' त्यसपछि बर्सिन थाले अस्लिल गालीहरू ।

आजभोली सडकमा छिसिक्क केही भयो की सडक जाम भइहाल्छ । माथि मैले देखेको जस्तो दृश्य त सामान्य भैसक्यो अचेल सडकमा । सडकमा यात्रा गर्ने यात्रु , साइकल, मोटरसाइकल,मोटर सबैसबै आफैं नै ठूलो बनेर हिँडिरहेका हुन्छन् । लाग्छ आत्मियताको कुनै बूँद पनि छैन हामीसँग । जानी जानी या अन्जानमा चाहे साइकलले कसैको गाडिमा छोओस् , चाहे यात्रुलाइ छोओस् , चाहे मोटरसाइकलले यात्रुलाइ धक्का दिएरै जाओस् , चाहे यात्रुले जथाभावी बाटो काटोस् सबै सबै जना एकले अर्कोलाइ आँखा तर्ने, अनि अस्लिल गाली गर्ने र सडक जाम गर्ने गरिरहेका पाउँछौँ हामी । हामी हामी बीच यत्रोविधि घृणा किन जागिरहेछ ?

जब हामी हामी बिच प्रेम, स्नेह र आदर हुन्छ तब कसैले कसैलाइ धक्का दिने घटना या दुर्घटना हुँदैन । एकले अर्कोको आदर गर्ने भएपछि पहिले अरूलाइ सडक छोडौँ, त्यसपछि मात्र म जाउँला भन्ने भावना आउँछ । 'मै पहिले जान्छु ' भन्ने स्वार्थी भावना त्याग्न सके पो दिनदिनै भइरहने सडक दुर्घटना रोक्न सक्छौँ हामी । हामी हामी बीचको यो स्वार्थी पर्खाल कहिले ढल्ने र प्रेमपुर्वक बाँच्ने हामीले ?

No comments: